Jak wyglądają koty norweskie leśne
Kot norweski leśny (https://zwierzaki.pl/kot-norweski-lesny) to przedstawiciel rasy półdługowłosych. Jego dwuwarstwowe futro to kombinacja dłuższej wodoodpornej sierści wierzchniej oraz gęstego podszerstka, którego zadaniem jest chronienie zwierzęcia przed utratą ciepła. Taka struktura włosia pozwala na perfekcyjne dopasowanie się kociego organizmu do życia w temperaturach osiągających poziom nawet minus trzydziestu stopni Celsjusza oraz w czasie intensywnych opadów deszczu. W okresie zimowym futro kota norweskiego nabiera pluszowego charakteru, gwarantującego odpowiedni poziom ogrzania ciała kota w czasie silnych mrozów. Charakterystyczna dla tej rasy jest obecność kosmyków futra między poduszkami łap, co jest odpowiedzią ewolucji na klimat panujący w śnieżnej ojczyźnie tego kota.
Za dojrzałego kota norweskiego uznaje się osobnika, który ukończył trzeci, czwarty rok życia, a jego waga osiągnęła granicę ośmiu kilogramów. Wydawać by się mogło, że jest to spora masa jak dla przedstawiciela kociego gatunku, jednak należy pamiętać, że kot norweski to posiadacz długiego, szczupłego korpusu i wysokich nóg, co nie jest często spotykane w przypadku innych półdługowłosych osobników.
Przeczytaj: https://zwierzaki.pl/imiona-dla-kota
Uwagę przykuwa także pyszczek norweskiej rasy kotów, który, wedle uznanych światowych standardów, charakteryzuje się trójkątnym kształtem, a obecne na jego głowie wysokie duże uszy także zostały opatrzone wyraźnymi kosmykami sierści nie tylko wewnątrz, ale i na swoich czubkach.
W odróżnieniu od innych ras kotów (https://zwierzaki.pl/rasy-kotow), norweskie leśne nie muszą spełniać konkretnych wytycznych w zakresie umaszczenia.
Kot norweski leśny — olbrzym o łagodnym usposobieniu
Mimo swojej pozornej dostojności dzikiego zwierzęcia koty norweskie leśne cechuje wyjątkowo przyjazne usposobienie, porównywalnie duże do osiąganych przez nie rozmiarów.Te łagodne i przyjacielskie stworzenia przywiązują się do swojego opiekuna i darzą go bezgranicznym wręcz zaufaniem. Nie oznacza to jednak, że zapomniały o swojej prawdziwej naturze.
Długie kończyny i rozbudowana muskulatura sprawia, że koty norweskie to doskonali skoczkowie i wspinacze, chętnie oddający się wesołym, żywiołowym zabawom. W związku z tym niezwykle istotne jest zapewnienie im odpowiedniej przestrzeni, umożliwiającej im ujawnienie całego swojego kociego potencjału. W mieszkaniu doskonałym rozwiązaniem okazać się może przestronny, oczywiście odpowiednio zabezpieczony balkon lub wysoki, kilkupoziomowy drapak. Możemy też zainwestować w specjalne kocie tory przeszkód, wyposażone w tunele, czy wszelkiego rodzaju półki.
Choć z założenia koty, wbrew swojemu urokowi, nie nadają się na towarzysza dziecięcych zabaw, w kwestii norweskich kotów leśnych sprawy mają się zupełnie inaczej. Wesołe usposobienie i duża wytrzymałość fizyczna to wprost wymarzone przymioty dla przyjaciela dziecka. Warto jednak wziąć pod uwagę, że te stworzenia, niezależnie jak bardzo związane ze swoim opiekunem, potrzebują także towarzystwa innych czworonogów, dlatego rozważając możliwość przyjęcia pod swój dach kociego norweskiego osobnika, powinniśmy przemyśleć kwestię zapewnienia mu bratniej, kociej duszy, najlepiej pochodzącej z tej samej hodowli, co znacznie skróci proces docierania się obu zwierzaków.
Jak zadbać o sierść norweskiego pupila
Jako z natury dzikie zwierzęta, koty norweskie samodzielnie potrafią zadbać o swoje wyjątkowe futro. Jeśli jednak chcemy zapobiec splątaniu się kosmyków podszerstka, warto podarować kotu cotygodniowe szczotkowanie, które będzie doskonałym środkiem zapobiegawczym dla takich sytuacji.
Zdrowie kota leśnego
Koty norweskie leśne, przez wzgląd na swoje pochodzenie, to stworzenia bardzo wytrzymałe, odznaczające się dużą żywotnością i wytrzymałością. Zjawiska takie jak poronienia czy przedwczesne porody należą do zdecydowanej mniejszości wśród tej rasy kotów. Uwarunkowania genetyczne jednak sprawiają, że norweska rasa jest podatna na chorobę serca, zwaną kardiomiopatią przerostową, a także na chorobę, jaką jest glikogenoza typu IV. Schorzenia te wykryte za późno nie dają niestety szans na przetrwanie osobnika, dlatego tak ważne jest regularne przeprowadzanie badań kontrolnych zwierzęcia w specjalistycznym gabinecie weterynaryjnym.